Πόσο καιρό κρατάει η επώαση
όταν οι κάμποι δεν θέλουν άλλο στάρι για την πείνα του γεωργού
ούτε μαστίγιο για δούλο που είναι κύριος της ιστορίας του
Τα χαμηλά σπίτια στεγάζουν μόνο χαμηλές ζωές
Αλλά ψηλώνει ο ήλιος
λιώνει σαν το ξερόχορτο αυτό που πρέπει να χαθεί
Από κάστρο γκρεμισμένο πηδάει επαναστατημένος λόγος
βγαίνει και γλώσσα της διχόνοιας
Τινάζεται σακατεμένο σώμα
ένα σπαθί από κόκαλα βασανισμένων
κι άλλο ένα που στήνεται φρουρός
πλάι σε θρόνο και αξιώματα
Κι όταν χιμάει η φωτιά από μπουρλότο
σμίγει με λίβα που κατακαίει την αντρειωμένη του ύμνου
΄Ομως δεν παύει το ποδοβολητό ξεσηκωμένων
φουρτούνα η στεριά
σοδειά το κύμα
και σωριασμένοι
με ελληνικό και με φιλέλληνο το χέρι καίγονται οι αιώνες
Αρκεί που φλέγεται πνίγεται ο ραγιάς
στις αναθυμιάσεις που ρουφάει το σκυμμένο του κεφάλι
Καιρός φωνάζει η σημαία να ξεδιπλώσει μία δόξα
η μνήμη να ανασύρει από τον εγκλεισμό της λέξεις
Πληρώθηκε πλέον μίας ήττας ο βαρύς ο φόρος
με τα παιδιά που δεν έγιναν ΄Ελληνες
τις γυναίκες που φορέσαν γιαταγάνι την τιμή
τους άντρες που γεννήσανε εκ προοιμίου σκλάβους
και τους βαφτίσανε με ρούχα του νεκρού
Στα λάβαρα που χρωματίζουν ύμνους
ο πόθος να μιλάει πρέπει με την αγάπη
να στέκεται ολόρθος απέναντι σε έριδα και εχθρό
Σε κόκκινα κιλίμια ας ξαπλώνει η μάνα τα παιδιά
να συνηθίζουν από τη μια τη νέα μοίρα
από την άλλη έναν έρωτα πατρίδας
καθώς περνάει χειροπόδαρα δεμένος
σε άρμα που δεν ξέρει από δρόμο γυρισμού
Οι νύχτες με φεγγάρι στέμμα
ρίχνουν βροχή τα χρόνια
να ξεπλυθούν τα ερείπια κι η μαύρη ράχη
να βλέπει να ζυγώνει θαρρετά το μέλλον
σε μια Ελλάδα που παθαίνει και μαθαίνει
Μέσα από σταύρωση και έγερση
φοράει λίγο λίγο στο κορμί της
θάλασσα γη και ουρανό
Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου
.webp)
